I really do not have much to say, but I am still here.
Over the past few days, I have often thought that I know why people commit suicide this time of the year. I have probably thought too much.
On Christmas Eve, a colleague was put on temporary disability, because she does not manage her bipolar disorder well. If anything, it scares me and causes me to be less likely to discuss the disorder openly.
On the upside, I had a few 'very productive' days where I cleaned and did some DIY projects. Pulled away bookshelves, cleaned the books, sorted them by category and author, then tackled the DVD shelves, then washed curtains... I have slept about 11 hours in 4 days and have almost unlimited energy.
On the downside, what goes up, must come down. I know the crash is inevitable and hope and pray that the tiredness will only kick in after 12:00 tomorrow... so I can at least semi-function at work. I could ask for a 'soft landing', but from experience know it is unlikely.
I have no new opinions about 2010, I am cautious when contemplating resolutions... I am aware of the 'cap' on man's life. Like a flower... here today, gone tomorrow... says James.
If God is not with me and for me and carrying me, I do not want another year. May you, and I be aware of His presence in this 'change over' period. May God direct our (my) steps, decisions, direction, relationships and career in the year to come. If He does not, I do not want to...
Wednesday, December 30, 2009
Friday, December 25, 2009
The surprise of Christmas
A few years ago Annelise Wiid (a South African singer / poet) wrote something along the lines of this...
She flew halfway around the world as a surprise for a friend's birthday. It was a whole conspiracy... his family would take him to a specific reestaurant and she would join them as 'the waitress'. Imagine the surprise when he looked up and saw his friend! He jumped up and she kept assuring him that it was REALLY her.
Now imagine... Jesus coming to earth, taking on a body just like ours. The King of kings really came. It REALLY is Him. All the way from heaven... to be with us. To save us. The ultimate surprise.
May the miracle and surprise of Christmas be new to you and to your loved ones today.
She flew halfway around the world as a surprise for a friend's birthday. It was a whole conspiracy... his family would take him to a specific reestaurant and she would join them as 'the waitress'. Imagine the surprise when he looked up and saw his friend! He jumped up and she kept assuring him that it was REALLY her.
Now imagine... Jesus coming to earth, taking on a body just like ours. The King of kings really came. It REALLY is Him. All the way from heaven... to be with us. To save us. The ultimate surprise.
May the miracle and surprise of Christmas be new to you and to your loved ones today.
Thursday, December 24, 2009
Wyse manne se moses (geneem uit Beeld - 23/12/2009)
Onderstaande is ’n fiktiewe Kerverhaal.
Verslag van ’n ondersoek na ’n reis deur drie lede van ons broederskap ná die verskyning van die helder ster in die weste.
Soos u weet, het die verskyning van die ster heelwat bespiegeling en uiteindelik ook hewige argumentvoering veroorsaak, maar ons het konsensus gekry om ’n afvaardiging te stuur.
Kaspar, Melchior en Balthasar is gevra.
Alle tekens was daar dat iemand belangrik gebore is in die stad Johannesburg in Suid-Afrika, ver aan die onderpunt van die kontinent Afrika.
Van die drie het net Kaspar teruggekeer. Dié verslag is voorlopig en ’n volledige een sal volg as Kaspar herstel. Tot dan is die volgende die feite van die reis.
Die drie het, soos die gebruik is, geskenke gedra.
Kaspar wierook, Melchior goud en Balthasar mirre. Hulle is in die koue hier weg. Ná ’n tyd het hulle die land bereik. Dit is beskryf as een met oop vlaktes, ’n wye lugkoepel en berge waar donderstorms soms opsteek.
Die buitewyke van Johannesburg is veilig en sonder ernstige voorvalle bereik. Vanweë hul kleredrag het hulle soms aandag getrek, hoewel Johannesburg deur Kaspar in ’n ligter oomblik beskryf is as ’n plek wat baie dinge gewoond is en waar hy met sy volle wyseman-uitrusting “in die hoofstraat sal kan aftrippel sonder om aandag te trek”.
Die drie is inderdaad vir enigiets van musikante en afgevaardigdes van kerkgroepe tot die oorblyfsels van partytjies aangesien.
Dit blyk dat Melchior ongelukkig die aandag van die plaaslike polisie getrek het. Hy is deurgesoek en die goud is aan hom gekry. Hy is om sy lisensie daarvoor gevra. Melchior was nie bewus van so ’n reëling nie en is in hegtenis geneem. Hy is steeds in aanhouding.
Kaspar kon nie vasstel wat van die goud geword het nie.
Hy en Balthasar is sonder Melchior vort na die huis waarheen die ster gewys het.
Die soeke na die huis was problematies. Johannesburg se strate is in vreemde patrone afgesper en is vreemd genoeg sonder name.
Die soektog het dringind geword en hulle het in die aand begin loop.
Hul geld was amper op omdat plaaslike blyplekke deesdae heelwat duurder is as wat aanvanklike navorsing aangedui het.
Vordering is een aand tot stilstand geruk toe Balthasar in ’n gat in die sypaadjie gestruikel het.
Hy het sy been beseer en die twee is gedwing om by plaaslike mense hulp te soek.
Die plaaslikes het wel gehelp, maar Balthasar se sakke ook deursoek. Dit lyk of hulle die mirre vir dwelms aangesien, hom aangeval en die mirre afgevat het.
Kaspar het probeer help, maar met min sukses. Van die plaaslike mense wou die polisie bel, maar kon glo nie kontak met die inbel-sentrum maak nie.
Omdat die tyd begin opraak het, het Kaspar besluit om op sy eie voort te gaan. Balthasar is op sy eie op pad terug.
En Kaspar het die huis gevind.
Ná verskeie gesprekke met hom is ek oortuig dat hy die regte besluit geneem het. Ek sal sê dit was beslis die huis waar die geboorte plaasgevind het.
Kaspar kon egter nie by die huis inkom nie. Die plek het ’n hoë heining van yster, skerp bo met lemmetjiesdraad.
By die hek was daar geen klokkie nie. Die inwoners van Johannesburg is traag om sulke klokkies te beantwoord en neig om hulle te verwyder.
Die effek van drie wyse manne in Oosterse klere kon ook nie verkry word nie. Daar was net een oor en die meeste van sy klere was in daardie stadium vuil of gesteel.
So het Kaspar toe teruggekeer met sy wierook.
Maar ons wéét daar was ’n geboorte. En ten spyte van sy wedervaringe is Kaspar vreemd vol hoop vir Johannesburg.
Verslag van ’n ondersoek na ’n reis deur drie lede van ons broederskap ná die verskyning van die helder ster in die weste.
Soos u weet, het die verskyning van die ster heelwat bespiegeling en uiteindelik ook hewige argumentvoering veroorsaak, maar ons het konsensus gekry om ’n afvaardiging te stuur.
Kaspar, Melchior en Balthasar is gevra.
Alle tekens was daar dat iemand belangrik gebore is in die stad Johannesburg in Suid-Afrika, ver aan die onderpunt van die kontinent Afrika.
Van die drie het net Kaspar teruggekeer. Dié verslag is voorlopig en ’n volledige een sal volg as Kaspar herstel. Tot dan is die volgende die feite van die reis.
Die drie het, soos die gebruik is, geskenke gedra.
Kaspar wierook, Melchior goud en Balthasar mirre. Hulle is in die koue hier weg. Ná ’n tyd het hulle die land bereik. Dit is beskryf as een met oop vlaktes, ’n wye lugkoepel en berge waar donderstorms soms opsteek.
Die buitewyke van Johannesburg is veilig en sonder ernstige voorvalle bereik. Vanweë hul kleredrag het hulle soms aandag getrek, hoewel Johannesburg deur Kaspar in ’n ligter oomblik beskryf is as ’n plek wat baie dinge gewoond is en waar hy met sy volle wyseman-uitrusting “in die hoofstraat sal kan aftrippel sonder om aandag te trek”.
Die drie is inderdaad vir enigiets van musikante en afgevaardigdes van kerkgroepe tot die oorblyfsels van partytjies aangesien.
Dit blyk dat Melchior ongelukkig die aandag van die plaaslike polisie getrek het. Hy is deurgesoek en die goud is aan hom gekry. Hy is om sy lisensie daarvoor gevra. Melchior was nie bewus van so ’n reëling nie en is in hegtenis geneem. Hy is steeds in aanhouding.
Kaspar kon nie vasstel wat van die goud geword het nie.
Hy en Balthasar is sonder Melchior vort na die huis waarheen die ster gewys het.
Die soeke na die huis was problematies. Johannesburg se strate is in vreemde patrone afgesper en is vreemd genoeg sonder name.
Die soektog het dringind geword en hulle het in die aand begin loop.
Hul geld was amper op omdat plaaslike blyplekke deesdae heelwat duurder is as wat aanvanklike navorsing aangedui het.
Vordering is een aand tot stilstand geruk toe Balthasar in ’n gat in die sypaadjie gestruikel het.
Hy het sy been beseer en die twee is gedwing om by plaaslike mense hulp te soek.
Die plaaslikes het wel gehelp, maar Balthasar se sakke ook deursoek. Dit lyk of hulle die mirre vir dwelms aangesien, hom aangeval en die mirre afgevat het.
Kaspar het probeer help, maar met min sukses. Van die plaaslike mense wou die polisie bel, maar kon glo nie kontak met die inbel-sentrum maak nie.
Omdat die tyd begin opraak het, het Kaspar besluit om op sy eie voort te gaan. Balthasar is op sy eie op pad terug.
En Kaspar het die huis gevind.
Ná verskeie gesprekke met hom is ek oortuig dat hy die regte besluit geneem het. Ek sal sê dit was beslis die huis waar die geboorte plaasgevind het.
Kaspar kon egter nie by die huis inkom nie. Die plek het ’n hoë heining van yster, skerp bo met lemmetjiesdraad.
By die hek was daar geen klokkie nie. Die inwoners van Johannesburg is traag om sulke klokkies te beantwoord en neig om hulle te verwyder.
Die effek van drie wyse manne in Oosterse klere kon ook nie verkry word nie. Daar was net een oor en die meeste van sy klere was in daardie stadium vuil of gesteel.
So het Kaspar toe teruggekeer met sy wierook.
Maar ons wéét daar was ’n geboorte. En ten spyte van sy wedervaringe is Kaspar vreemd vol hoop vir Johannesburg.
Die kosmos gloei oor Sy koms (geneem uit Beeld - 23/12/2009)
’n Klompie jare gelede, op soek na paslike Kersgeskenke, kom ons dié juweel teë - ’n skildery deur Frans Claerhout, getitel: Die hoenderhaan kondig die koms van Christus aan.
Op die voorgrond, eenkant na regs, die dawerende haantjie en effe agtertoe, in sagte Claerhout-kleure, ’n ouerpaar wat in allereenvoud versorgend na ’n kindjie in ’n krip omsien.
Die skildery was nie te koop nie, maar die “geskenk” is steeds by my - hoe Kersfees jou verruklik verplaas na die soort verbeeldingswêreld waarin kinders tuis is en sommige grootmense ietwat ongemaklik.
Soos in Jules Supervielle se sprokie oor hoe die lewende kosmos Christus se geboorte meegemaak het.
Hier vrylik oorvertel:
Die os en die donkie was saam met Josef en die swanger Maria op pad na Betlehem.
By die stal aangekom, het die os en die donkie begin stry oor wat hulle by die geboorte moet doen.
Toe die os sy asem oor die baba blaas om hom warm te hou, het die donkie gekla: “Moenie so naby aan hom kom nie. Jou horings gaan hom seermaak.”
En toe die donkie sy lang ore aanbied om die baba gerus te stel (soos ’n soft toy nou maar doen), berispe die os: “Moenie in sy gesig balk nie. Dit sal die baba se dood beteken.”
Ná baie stryery begin hulle verstaan hier is ’n groot ding aan’t gebeur.
Die os het gesien hoe die klippe, wat gewoonlik baie tyd nodig het om iets te verstaan, die wonder begryp.
Ook die veldblomme, die gras, die water en die lug het “geweet”.
Só vol vreugde was die os dat hy ophou eet het.
Hy het nie meer water gedrink nie en hy was bang om asem te haal - ingeval hy dalk ’n besoekende engel deur sy neusgate opsnuif.
Met die hulp van die os en die donkie het al die mak diere, die diere van die veld en al die goggas gekom om die kind in die krip te leer ken.
Die visse wat ’n bietjie sukkel met asemhaal op droë grond, het ’n seemeeu in hul plek gestuur.
Selfs die diere wat nog nie ontdek was nie en in die skoot van die aarde en in die see se maag op ’n naam gewag het, was gretig om te kom dagsê.
Maria het almal die klein stal laat binnekom: “My kind is hier net so veilig as in die hoogste hemel,” het sy gesê.
Die diere het elk iets van hulself by die kind agtergelaat - die voëls hul sang; die duiwe hul liefdespel; die bobbejane hul manewales; die katte hul manier van staar; die tortelduiwe die
sagte kleure van hul keelveertjies.
En die volstruis het stilletjies ’n eier gelê waarvan Josef, tot die donkie se verbasing, ’n omelet vir almal gemaak het.
Later het wyse manne uit die Ooste gekom om, saam met die heelal se atome, om die krip te versamel.
Die sterrebeeld van die bul het sy horings uit die hemelboog losgehaak en afgekom aarde toe.
Sodat sy lig oor die krip skyn terwyl ’n wolk in sy plek in die hemelruim wag gestaan het.
Ander vreemde dinge het ook gebeur.
Die skilpad het sy stadige gang versnel en haastig geraak.
Die blitsige likkewaan het stadig geword.
Die lomp seekoei het ligte kniebewegings gemaak en die papegaaie was doodstil.
Eensklaps het die sterrebeeld van die bul hoog in die lug gespring en hom, met een stoot van sy
horings, weer op sy ou plek vasgehaak.
Die ganse kosmos het gegloei van opwinding en asem opgehou oor die kind wat gekom het...
Op die voorgrond, eenkant na regs, die dawerende haantjie en effe agtertoe, in sagte Claerhout-kleure, ’n ouerpaar wat in allereenvoud versorgend na ’n kindjie in ’n krip omsien.
Die skildery was nie te koop nie, maar die “geskenk” is steeds by my - hoe Kersfees jou verruklik verplaas na die soort verbeeldingswêreld waarin kinders tuis is en sommige grootmense ietwat ongemaklik.
Soos in Jules Supervielle se sprokie oor hoe die lewende kosmos Christus se geboorte meegemaak het.
Hier vrylik oorvertel:
Die os en die donkie was saam met Josef en die swanger Maria op pad na Betlehem.
By die stal aangekom, het die os en die donkie begin stry oor wat hulle by die geboorte moet doen.
Toe die os sy asem oor die baba blaas om hom warm te hou, het die donkie gekla: “Moenie so naby aan hom kom nie. Jou horings gaan hom seermaak.”
En toe die donkie sy lang ore aanbied om die baba gerus te stel (soos ’n soft toy nou maar doen), berispe die os: “Moenie in sy gesig balk nie. Dit sal die baba se dood beteken.”
Ná baie stryery begin hulle verstaan hier is ’n groot ding aan’t gebeur.
Die os het gesien hoe die klippe, wat gewoonlik baie tyd nodig het om iets te verstaan, die wonder begryp.
Ook die veldblomme, die gras, die water en die lug het “geweet”.
Só vol vreugde was die os dat hy ophou eet het.
Hy het nie meer water gedrink nie en hy was bang om asem te haal - ingeval hy dalk ’n besoekende engel deur sy neusgate opsnuif.
Met die hulp van die os en die donkie het al die mak diere, die diere van die veld en al die goggas gekom om die kind in die krip te leer ken.
Die visse wat ’n bietjie sukkel met asemhaal op droë grond, het ’n seemeeu in hul plek gestuur.
Selfs die diere wat nog nie ontdek was nie en in die skoot van die aarde en in die see se maag op ’n naam gewag het, was gretig om te kom dagsê.
Maria het almal die klein stal laat binnekom: “My kind is hier net so veilig as in die hoogste hemel,” het sy gesê.
Die diere het elk iets van hulself by die kind agtergelaat - die voëls hul sang; die duiwe hul liefdespel; die bobbejane hul manewales; die katte hul manier van staar; die tortelduiwe die
sagte kleure van hul keelveertjies.
En die volstruis het stilletjies ’n eier gelê waarvan Josef, tot die donkie se verbasing, ’n omelet vir almal gemaak het.
Later het wyse manne uit die Ooste gekom om, saam met die heelal se atome, om die krip te versamel.
Die sterrebeeld van die bul het sy horings uit die hemelboog losgehaak en afgekom aarde toe.
Sodat sy lig oor die krip skyn terwyl ’n wolk in sy plek in die hemelruim wag gestaan het.
Ander vreemde dinge het ook gebeur.
Die skilpad het sy stadige gang versnel en haastig geraak.
Die blitsige likkewaan het stadig geword.
Die lomp seekoei het ligte kniebewegings gemaak en die papegaaie was doodstil.
Eensklaps het die sterrebeeld van die bul hoog in die lug gespring en hom, met een stoot van sy
horings, weer op sy ou plek vasgehaak.
Die ganse kosmos het gegloei van opwinding en asem opgehou oor die kind wat gekom het...
Tuesday, December 22, 2009
This time of the year...
... is notorious for the number of suicides committed. On a night like tonight, I can understand it and it scares me.
It is advent and we are counting down the days until we celebrate Jesus' birth to this world. I know He came to bring light to the darkness, He came to set the captives free, make the blind see & the lame walk... to declare the acceptable year of the Lord.
And yet, all I see tonight is darkness. I am not talking about the 'christmas spirit'. I feel like I am caught up in an invisible, very dark, spiderweb. The more I try to get out, the more entangled I become.
I am tired. Just too tired to reach out. Tonight, I do not see the light / Light. Yet, there is a spark of hope that this depression will pass (eventually).
God has been faithful and takes care of the big things like keeping the planets in orbit. Why can't I scrape the faith together to believe that He is with me and He cares?
May God have mercy on you and on me tonight.
It is advent and we are counting down the days until we celebrate Jesus' birth to this world. I know He came to bring light to the darkness, He came to set the captives free, make the blind see & the lame walk... to declare the acceptable year of the Lord.
And yet, all I see tonight is darkness. I am not talking about the 'christmas spirit'. I feel like I am caught up in an invisible, very dark, spiderweb. The more I try to get out, the more entangled I become.
I am tired. Just too tired to reach out. Tonight, I do not see the light / Light. Yet, there is a spark of hope that this depression will pass (eventually).
God has been faithful and takes care of the big things like keeping the planets in orbit. Why can't I scrape the faith together to believe that He is with me and He cares?
May God have mercy on you and on me tonight.
’n Kruis en ’n bloedrivier (Geneem uit Beeld: 20/12/2009)
12/20/2009 9:23:00 PMReggie Nel
Versoening is ook konfronterend. Dit konfronteer ons met ons geskiedenis.
Wat maak ons byvoorbeeld met Bloedrivier of met Umkhonto weSizwe? ’n Kritiese uitdaging op die pad van versoening is om telkens weer die geskiedenis in die oë te kyk. Sommige sou wou hê dat ons bloot die geskiedenisboek moet toemaak. Ander leef in die verlede asof dit ’n tronk is waaruit mense nie kan ontsnap nie.
Hoe moet ons nuut met mekaar se geskiedenis omgaan? Een ding moet ons van die begin af erken: ons is geneig om net sekere kosbare gebeure te onthou en oor te vertel, terwyl ons ander vergeet of uitdoof – miskien vanweë pyn of verleentheid of bloot omdat ons kan.
Dit waaroor ons stilbly, is dikwels herinnerings wat nog seermaak. Ek sou wou hoop dat ons saam die geskiedenis in die oë kan kyk, vir genesing of versoening, anders sal dit in die toekoms by ons kom spook.
Dit is immers wat gelowiges doen as ons Kersfees vier. Ons vertel bekende stories oor en oor, ons sing liedjies daaroor, en elke jaar is ander kinders die herders of die wyse manne. Jaarliks ontwikkel ons nuwe insigte en sien nuwe kante van die storie raak. Dié vertellings en nuwe insigte vorm en vestig ons identiteit. Ons kry nuwe hoop.
Hoe kan Bloedrivier en Umkhonto weSizwe ons help? Geskiedkundiges sou ons kon help om te verstaan dat hierdie emosionele simbole geskiedenisse is. En dat die twee groepe se stories nie bloot skadeloos langs mekaar hardloop nie.
Stories word vertel om mekaar soms uit te rangeer of selfs dood te smoor. Maar die verskillende kante van die verhaal sou mekaar ook kon korrigeer, mekaar verryk en nuwe, ruimer insigte blootlê.
Neem die Groot Trek en die Slag van Bloedrivier, wat vele kere vertel word asof dit bloot van een wit groepie se roemryke oorwinnings oor ’n ander is. Maar hierdie migrasie het ook bruin en swart mense ingesluit. En hierdie intrek in die land, vanuit die oogpunt van die inheemse bevolkings, het groot vrees en onsekerheid, maar ook ekonomiese ontworteling teweeggebring. Hul lewenswyse met die grond, met hul families, hul geloof, is gewelddadig ontwrig.
Hierdie patroon is nie uniek nie. Dit het al voorheen in ons geskiedenis gebeur en gebeur vandag nog. Die geskiedenis hiervan is egter gewoonweg vertel, geskryf en gevier, slegs vanuit die hoek van die oënskynlike wenners.
Daar is egter nog ’n element wat bykom: Die aanspraak dat God aan die kant van die oorwinnaars was, dié met die beter wapens, tegnologie of die beste politieke of militêre strategie. God, so word vertel, het hulle uitgekies en belowe dat hy vir hulle die oorwinning sal gee in hul poging om die ander te onderwerp of te “straf”. God seën hulle dus met die oorwinning en daarom ook die reg om hier te wees.
Dit is die grondslag vir die standpunt dat net sekere groepe spesiale Goddelike guns, roeping en bestaansreg het. Hulle sal in beheer bly totdat Jesus kom.
Dit is juis die God wat ook onreg seën en dit moontlik maak dat diep religieuse mense uiteindelik bedrieg, steel en moor. Kyk wat in Duitsland gebeur het, onder die wakende oog van die Duitse kerk met haar veelgeroemde teoloë; in Rwanda, eens die suksesverhaal van sending en herlewing; in Palestina, die “Heilige Land”. Selfs hier onder ons met die vreemdes “uit Afrika”.
Daar is egter ook die perspektief waar al ons stories, met al hul skete, mites en wonderwerke, deel word van ’n groter storie. Dis die storie van God se genadige omgang met sy mense.
Dit is ’n bloedgeskrewe geskiedenis, maar deur Gods unieke ingrype is daar in ’n krippie ’n kindjie wat gebore word, wat alles kom nuut maak deur sy eie bloedrivier wat vloei vanaf ’n verlate kruis.
Dis hier waar ook ons versoening ontvang, ’n nuwe identiteit en roeping – ons eie Versoeningsdag.
Versoening is ook konfronterend. Dit konfronteer ons met ons geskiedenis.
Wat maak ons byvoorbeeld met Bloedrivier of met Umkhonto weSizwe? ’n Kritiese uitdaging op die pad van versoening is om telkens weer die geskiedenis in die oë te kyk. Sommige sou wou hê dat ons bloot die geskiedenisboek moet toemaak. Ander leef in die verlede asof dit ’n tronk is waaruit mense nie kan ontsnap nie.
Hoe moet ons nuut met mekaar se geskiedenis omgaan? Een ding moet ons van die begin af erken: ons is geneig om net sekere kosbare gebeure te onthou en oor te vertel, terwyl ons ander vergeet of uitdoof – miskien vanweë pyn of verleentheid of bloot omdat ons kan.
Dit waaroor ons stilbly, is dikwels herinnerings wat nog seermaak. Ek sou wou hoop dat ons saam die geskiedenis in die oë kan kyk, vir genesing of versoening, anders sal dit in die toekoms by ons kom spook.
Dit is immers wat gelowiges doen as ons Kersfees vier. Ons vertel bekende stories oor en oor, ons sing liedjies daaroor, en elke jaar is ander kinders die herders of die wyse manne. Jaarliks ontwikkel ons nuwe insigte en sien nuwe kante van die storie raak. Dié vertellings en nuwe insigte vorm en vestig ons identiteit. Ons kry nuwe hoop.
Hoe kan Bloedrivier en Umkhonto weSizwe ons help? Geskiedkundiges sou ons kon help om te verstaan dat hierdie emosionele simbole geskiedenisse is. En dat die twee groepe se stories nie bloot skadeloos langs mekaar hardloop nie.
Stories word vertel om mekaar soms uit te rangeer of selfs dood te smoor. Maar die verskillende kante van die verhaal sou mekaar ook kon korrigeer, mekaar verryk en nuwe, ruimer insigte blootlê.
Neem die Groot Trek en die Slag van Bloedrivier, wat vele kere vertel word asof dit bloot van een wit groepie se roemryke oorwinnings oor ’n ander is. Maar hierdie migrasie het ook bruin en swart mense ingesluit. En hierdie intrek in die land, vanuit die oogpunt van die inheemse bevolkings, het groot vrees en onsekerheid, maar ook ekonomiese ontworteling teweeggebring. Hul lewenswyse met die grond, met hul families, hul geloof, is gewelddadig ontwrig.
Hierdie patroon is nie uniek nie. Dit het al voorheen in ons geskiedenis gebeur en gebeur vandag nog. Die geskiedenis hiervan is egter gewoonweg vertel, geskryf en gevier, slegs vanuit die hoek van die oënskynlike wenners.
Daar is egter nog ’n element wat bykom: Die aanspraak dat God aan die kant van die oorwinnaars was, dié met die beter wapens, tegnologie of die beste politieke of militêre strategie. God, so word vertel, het hulle uitgekies en belowe dat hy vir hulle die oorwinning sal gee in hul poging om die ander te onderwerp of te “straf”. God seën hulle dus met die oorwinning en daarom ook die reg om hier te wees.
Dit is die grondslag vir die standpunt dat net sekere groepe spesiale Goddelike guns, roeping en bestaansreg het. Hulle sal in beheer bly totdat Jesus kom.
Dit is juis die God wat ook onreg seën en dit moontlik maak dat diep religieuse mense uiteindelik bedrieg, steel en moor. Kyk wat in Duitsland gebeur het, onder die wakende oog van die Duitse kerk met haar veelgeroemde teoloë; in Rwanda, eens die suksesverhaal van sending en herlewing; in Palestina, die “Heilige Land”. Selfs hier onder ons met die vreemdes “uit Afrika”.
Daar is egter ook die perspektief waar al ons stories, met al hul skete, mites en wonderwerke, deel word van ’n groter storie. Dis die storie van God se genadige omgang met sy mense.
Dit is ’n bloedgeskrewe geskiedenis, maar deur Gods unieke ingrype is daar in ’n krippie ’n kindjie wat gebore word, wat alles kom nuut maak deur sy eie bloedrivier wat vloei vanaf ’n verlate kruis.
Dis hier waar ook ons versoening ontvang, ’n nuwe identiteit en roeping – ons eie Versoeningsdag.
Thursday, December 03, 2009
Pieces
Tonight I am aware of my own brokenness. My mind is broken, my body is broken. My spirit is broken.
May God have mercy on me, a sinner. May He become more and I less.
I shudder when I think of the alternative.
May God have mercy on me, a sinner. May He become more and I less.
I shudder when I think of the alternative.
Wednesday, December 02, 2009
Religious (in)tolerance
I have been spending a lot of time at the hospital recently. In the ICU waiting room (where I spent up to 10 hours on some days), there were Muslims and Hindu's, and we all got along, chatted occasionally and learned about each other's history... customs... and then rushed in to see the patients on cue.
However, my mom has now been transferred to the post-surgical ward. Today I caught myself being really intolerant.
See, the lady opposite my mom got a visitor yesterday. The visitor recognised me from when I was a pastor. She then proceeded to tell the patient and everybody else, whether they wanted to know or not, that I am a pastor. All I really wanted, was to take care of my mom. All her neighbour wanted, was for me to pray for more and more people.
Since yesterday, I was bombarded with stories of 'people falling in the spirit', 'miraculous healing', 'God's providence' and hallelujah's. This morning, I heard a patient complaining about pain for more than 2 hours, and then as soon as 'the Christians' arrived, the same person said 'and I do not even have pain, praise His Name'.
I am a Christian (if I need to put myself in a box), but even in my pentecostal days, I was a little uncomfortable with the way that Christians ploy stories to make God look bigger. Using His Name in every sentence today, simply did not cut it for me. After every story, 'hallelujah' or 'praise His Name', there was an expectant look in my direction as if I was to top their stories, pray louder or fit more 'Amen's' into a single sentence. There were many loud prayers, with long pieces of Scripture and big quotes, there was 'spiritual warfare' and demands to God that He heals perfectly. There were non-Christians in the ward and I felt ashamed. I am not ashamed of Jesus or the gospel, but I was ashamed by the way my brothers and sisters conducted themselves. This is when I got annoyed.
I want to want to love God. I want to honour His Name. I want to bring Him glory... but today I found myself dictatating the way in which I want this to happen. Now I have a dilemma... was I wrong or am I projecting my personality and my disappointments (yes, with God) on my prayers and expectations?
My mom just went through her second gastrictomy and almost died. I have bipolar disorder. I have a friend who lost his job as a pastor when he was diagnosed with bipolar disorder. In my experience, God does not always heal (even though our reflex should be to pray). It is also my experience that God does not listen to the best oration. I think (hope?) He looks at our hearts.
Today was not fun and I am not sure that I am right.
What I would like to pray for tomorrow, when I go back and face the same people, is: 'God, have mercy on me. I am a sinner. Please help me to treat your people the way you would... which I suspect is with love and empathy. In Jesus' Name. Amen'
However, my mom has now been transferred to the post-surgical ward. Today I caught myself being really intolerant.
See, the lady opposite my mom got a visitor yesterday. The visitor recognised me from when I was a pastor. She then proceeded to tell the patient and everybody else, whether they wanted to know or not, that I am a pastor. All I really wanted, was to take care of my mom. All her neighbour wanted, was for me to pray for more and more people.
Since yesterday, I was bombarded with stories of 'people falling in the spirit', 'miraculous healing', 'God's providence' and hallelujah's. This morning, I heard a patient complaining about pain for more than 2 hours, and then as soon as 'the Christians' arrived, the same person said 'and I do not even have pain, praise His Name'.
I am a Christian (if I need to put myself in a box), but even in my pentecostal days, I was a little uncomfortable with the way that Christians ploy stories to make God look bigger. Using His Name in every sentence today, simply did not cut it for me. After every story, 'hallelujah' or 'praise His Name', there was an expectant look in my direction as if I was to top their stories, pray louder or fit more 'Amen's' into a single sentence. There were many loud prayers, with long pieces of Scripture and big quotes, there was 'spiritual warfare' and demands to God that He heals perfectly. There were non-Christians in the ward and I felt ashamed. I am not ashamed of Jesus or the gospel, but I was ashamed by the way my brothers and sisters conducted themselves. This is when I got annoyed.
I want to want to love God. I want to honour His Name. I want to bring Him glory... but today I found myself dictatating the way in which I want this to happen. Now I have a dilemma... was I wrong or am I projecting my personality and my disappointments (yes, with God) on my prayers and expectations?
My mom just went through her second gastrictomy and almost died. I have bipolar disorder. I have a friend who lost his job as a pastor when he was diagnosed with bipolar disorder. In my experience, God does not always heal (even though our reflex should be to pray). It is also my experience that God does not listen to the best oration. I think (hope?) He looks at our hearts.
Today was not fun and I am not sure that I am right.
What I would like to pray for tomorrow, when I go back and face the same people, is: 'God, have mercy on me. I am a sinner. Please help me to treat your people the way you would... which I suspect is with love and empathy. In Jesus' Name. Amen'
Tuesday, December 01, 2009
Footprint
Our footprint is a big issue these days. We talk about our carbon footrpint, which simply means that you will do as much good to earth as you do bad, balancing the scales.
Simba (Lion King) said that you should never take more than you give in this circle of life. It is just not fair.
For the past few days I have been pre-occupied with blood donation and I would like to explain why:
- my mom has used 22 units of blood in the past 2 years;
- I have only donate 57 units so far... and she is catching up faster than I can donate;
- every time she gets a unit of blood, I see all her vitals going in the right direction;
- this happens with each patient receiving blood;
- it is Christmas... we are in 'gift mode'. Giving your blood is the ultimate. It has no monetary cost to you, yet ONLY you can give this gift. Giving yourself... to save a life.
Simba (Lion King) said that you should never take more than you give in this circle of life. It is just not fair.
For the past few days I have been pre-occupied with blood donation and I would like to explain why:
- my mom has used 22 units of blood in the past 2 years;
- I have only donate 57 units so far... and she is catching up faster than I can donate;
- every time she gets a unit of blood, I see all her vitals going in the right direction;
- this happens with each patient receiving blood;
- it is Christmas... we are in 'gift mode'. Giving your blood is the ultimate. It has no monetary cost to you, yet ONLY you can give this gift. Giving yourself... to save a life.
Subscribe to:
Posts (Atom)